ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ - ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΣΑΒΒΑΣ - ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΡΟΔ

https://ependyseisrhodes.blogspot.gr/

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΣΑΒΒΑΣ
Δικηγόρος Ρόδος. Στα 30 και πλέον χρόνια της δικηγορικής μου πορείας χειρίσθηκα πολύπλοκα και πολυσύνθετα θέματα στα οποία κυριαρχούν όχι μόνο κρίσιμα νομικά ζητήματα άλλα και δυσαπόδεικτα πραγματικά δεδομένα.

Μεταξύ των θεμάτων αυτών που η αντιμετώπιση τους απαιτεί όχι μόνο την προσήκοντα επιμέλεια αλλά περισσότερο επισταμένη και εξειδικευμένη γνώση και εμπειρία των τραπεζικών συναλλαγών, ιδίως εκείνων που σχετίζονται με τα επιχειρηματικά δάνεια είτε υπό τη μορφή του αλληλόχρεου λογαριασμού είτε της ενέγγυας πίστωσης στις διασυνοριακές συναλλαγές είτε στα δάνεια κίνησης κεφαλαίων κλπ., ιδίως όταν τα θέματα αυτά καταλήγουν στη διαδικασία της αναγκαστικής εκτέλεσης.

Παρόμοιας μορφής δυσκολίες και δυσεπίλυτες εφαρμογές εντοπίζονται στις διαφορές των ασφαλισμένων με τους ασφαλιστικούς οργανισμούς ιδίως αυτές που αφορούν τους εργοδότες ή τους αυτοαπασχολούμενους (ΟΑΕΕ κλπ).

Εξίσου σημαντικά είναι και τα ζητήματα που γεννούνται στις διαφορές μεταξύ διοίκησης και διοικούμενων είτε αυτές αφορούν διαφορές ουσίας είτε ακυρωτικές, ιδίως δε όταν αυτές προέρχονται από παράνομες ή αντισυνταγματικές ενέργειες των οργάνων της δημόσιας διοίκησης.

Τα νέα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα που η δημοσιονομική κρίση όχι μόνο επέβαλε αλλά και διαμόρφωσε με την αλλοίωση και υποβάθμιση των κοινωνικών και συναλλακτικών ηθών, διοικητικών κανόνων και διαχρονικών αρχών και αξιών που συντελούσαν στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής επιβάλλουν την προσεκτικότερη και επιμελέστερη διαχείριση και αντιμετώπιση τέτοιων θεμάτων, ιδίως δε όταν ο πολίτης αντιδικεί είτε με το Δημόσιο είτε με τις τράπεζες.

Με την καθιέρωση της παγκοσμιοποίησης οι τράπεζες αναδείχθηκαν σε πραγματικούς ηγέτες, αφού κατ΄ ουσία είναι αυτές που χρηματοδοτούν και στηρίζουν τα ελλείμματα του δημοσίου μέσω της αγοράς ομολόγων και συνεπώς δεν είναι νοητή ούτε εφικτή και μόνο αφελείς μπορούν να πιστεύουν ότι έχει τη δυνατότητα η κυβέρνηση να τους κοντράρει – η οποιαδήποτε θεσμοθέτηση κανόνων που να περιορίζουν ή να αναχαιτίζουν την αυθαιρεσία τους.

Η γνώση της πραγματικότητας όπως και η γνώση των κανόνων ορθής κοινωνικής και επαγγελματικής συμπεριφοράς είναι η μόνη άμυνα απέναντι στους ισχυρούς.

        Ζούμε μια περίεργη εποχή· οι τεχνοκράτες κυριαρχούν στην πολιτική, οι ερασιτέχνες στην οικονομία, οι τυχοδιώκτες επικρατούν των φρονίμων και η ασυδοσία, σε κάθε επίπεδο, διαμορφώνει τα νέα κοινωνικά ήθη.

Κάθε εχέφρων πολίτης, αντιλαμβανόμενος την τραγική μορφή, που σκιάζει την κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, δεν μπορεί παρά να «παραμιλά», να αγωνιά για το τι μέλλει γενέσθαι.

Σ΄ όλες τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων δύο ετών μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι Έλληνες σε ποσοστό τουλάχιστον 80% κατέχουν τα πρωτεία της απαισιοδοξίας.

Πρωτιά, έχει κατακτήσει η Ελλάδα, σ΄όλες τις αρνητικές καταστάσεις, που συντελόνται σ΄ένα κράτος· ανεργία, φτωχοποίηση, λουκέτα στις επιχειρήσεις κλπ.

Παρά ταύτα, μέσα σ΄αυτό το γενικευμένο κλίμα της άκρατης απαισιοδοξίας  και της μιζέριας εμφανίζονται κάποια φαινόμενα από πλευράς πολιτικών, που δείχνουν να μη στερούνται της στοιχειώδους κοινωνικής ευαισθησίας.

Σ΄αυτή την κατηγορία εντάσσεται η πρόσφατη ανακοίνωση που εξέδωσε το γραφείο του βουλευτή Δωδεκανήσου ΣΥΡΙΖΑ κ. Γάκη, που αφορά την αποδοχή της τροπολογίας, που κατατέθηκε και αναφέρεται στην επιδότηση κατοικίας των υπαλλήλων δημοσίου νπδδ, που υπηρετούν σε προβληματικές περιοχές.

Επειδή είχα την τύχη και την ιδιαίτερη ευθύνη της ανάληψης για πρώτη φορά σε πανελλήνια κλίμακα της διαχείρισης του προβλήματος αυτού, δηλαδή της αποτροπής της επιστροφής των επιδοτήσεων, που προκάλεσε η διοίκηση του Γενικού Νοσοκομείου Ρόδου, πρότεινα μέσω του βουλευτή κ. Κόνσολα, την επεξεργασία και προώθηση μιας ερμηνευτικής, καθόλα, διάταξης υπό μορφή τροπολογίας, που να επιλύει ένα πρόβλημα Πανελλαδικού χαρακτήρα ξεπερνώντας τις αγκυλώσεις που η στείρα και κακόβουλη γραφειοκρατική αντίληψη δημιούργησε.

Είναι προς τιμήν λοιπόν τόσο του κ. Γάκη, που προώθησε άλλα και αναφέρθηκε στη συμβολή και των άλλων βουλευτών, που δεν ανήκουν στον ίδιο κομματικό χώρο, κυρίως αναφέρομαι στον κ. Κόνσολα που επιμελήθηκε της πρότασής μου και αποδέχθηκε τη συνεργασία με τους κυβερνητικούς βουλευτές, για να επιλύσουν ένα θέμα μείζοντος κοινωνικής και πολιτικής σημασίας.

Έτσι εφόσον επέλθει η ψήφιση της τροπολογίας αυτής ισορροπεί η κατάσταση που δημιούργησε η ασαφής και δυσερμήνευτη διάταξη του αρθρ. 10 του ν. 3220/2005 και αποκαθιστά την κοινωνική γαλήνη διασφαλίζοντας ή και ενισχύοντας με τον τρόπο αυτό την έννοια του κοινωνικού κράτους δικαίου.

Πέραν λοιπόν από τις όποιες γκρίνιες απαισιοδοξίες και μοιρολατρικές αντιλήψεις για την εξέλιξη των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών πραγμάτων στη χώρα μας πρέπει να στεκόμεθα με θετικό και αισιόδοξο τρόπο, αρωγοί και υποστηρικτές των ενεργειών εκείνων, που σέβονται το κοινωνικό κράτος. Μια τέτοια ενέργεια, που αξίζει τον έπαινο και την επιδοκιμασία, αποτελεί και προώθηση της προαναφερόμενης τροπολογίας που προστατεύει την περιουσία, την προσωπικότητα αλλά και τη χρόνια προσφορά των υπαλλήλων, που έκαναν χρήση του δικαιώματος αυτού, καθώς και τις δικαιικές αρχές της προστατευόμενης καλής πίστης των διοικούμενων και των χρηστών διοικητικών ηθών. Αρχές, που έχουν συνταγματικό χαρακτήρα και εξασφαλίζουν το ελάχιστο, ποιοτικό επίπεδο ζωής του κάθε Έλληνα πολίτη. 

Νέο σχέδιο Νόμου 

            Το σχέδιο νόμου που κατατέθηκε για ψήφιση στη Βουλή των Ελλήνων και αφορά τις ρυθμίσεις χρεών προς τις Τράπεζες, Δημόσιο και ασφαλ. οργανισμούς αποτελεί την πλέον σαφή και αποκαλυπτική εκδήλωση αποστροφής και απέχθειας των κυβερνητών προς τις αρχές και τις αξίες του κοινωνικού κράτους δικαίου.

            Αποτυπώνει ανάγλυφα την ταυτότητα των εκφραστών, αλλά και των συντακτών του νόμου αυτού που πέρα από κάθε πρόβλεψη στηριζόμενη στις κατά καιρούς εξαγγελίες της σημερινής κυβέρνησης, δείχνουν καθαρά την πρόθεσή τους που εστιάζεται όχι στην εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου, αλλά προφανώς στη διασφάλιση, κατοχύρωση και ενίσχυση των απαράδεκτων, για μια κοινωνία δικαίου, προνομίων των Τραπεζών.

            Οι Τράπεζες επιβάλλουν και η κυβέρνηση εκτελεί μια τακτική, που λίγο ή πολύ ήταν γνωστή μεν, αλλά δεν μπορούσε κανείς να φαντασθεί το εύρος αυτής της εξουσιαστικής υπεροχής των σύγχρονων τοκογλύφων του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της αυταρχικής αναίδειας που τους διακρίνει. Τεχνοκράτες, χωρίς όριο ηθικής και τραπεζίτες χωρίς αίσθηση ευθύνης και χρέους προς τη χώρα στην οποία γεννήθηκε η δημοκρατία, σαλαμοποιούν με αισχρότητα και αήθεια την προσδοκία και ελπίδα κάθε πολίτη για ανάπτυξη και ευημερία.

            Ελπίζω και εύχομαι να μην υπάρξει κανένας πολίτης, εάν βέβαια το νομοσχέδιο αυτό ψηφιστεί ως έχει, που να προστρέξει για να ενταχθεί στις διατάξεις του νόμου αυτού και να επαναληφθεί το φαινόμενο της έκδηλης αποστροφής προς τις διατάξεις του μεσαιωνικού τύπου, γυρίζοντας επιδεικτικά την πλάτη ο καθένας προς τις ρυθμίσεις αυτές.

            Όμοια με τις προηγούμενες διατάξεις που έφεραν τους ψευδεπίγραφους τίτλους ευνοϊκές διατάξεις και άλλα συναφή με αποτέλεσμα η πλειάδα αυτή των νόμων που τα τελευταία κυρίως τρία χρόνια εκδόθηκαν, να καταλήξουν σ΄ αχρηστία.

            Είναι ένας νόμος παγίδα, τεχνοκρατικός χωρίς συνταγματική κάλυψη, απύθμενα ασαφής και έμπλεος κενών με αντιφατικές διατάξεις, χωρίς νοηματική σύνδεση, που επιχειρεί, με λεκτικές ακροβασίες και αυτοαναιρούμενους όρους, να επιβάλει στον πολίτη αυτό που δεν μπορεί να ειπωθεί με απλά λόγια.

            Δηλαδή την άνευ όρων παράδοσή του στις αρπακτικές διαθέσεις των τυχοδιωκτών της σύγχρονης οικονομίας.

            Είναι μια άλλη χαμένη ευκαιρία γι΄ αυτόν τον τόπο που πάντοτε προσδοκούμε κάτι καλύτερο και στο τέλος εισπράττουμε τα χειρότερα.  

            Κάποιος, σ΄αυτό το κράτος και σ΄αυτή την κυβέρνηση πρέπει να υπενθυμίζει τη συνταγματική ρήτρα του αρθρ. 1 παρ. 3 που μόνιμα αγνοούν «Οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό και ανήκουν στο λαό».  

Τα σημαντικότερα νομοθετήματα της τελευταίας 30ετίας που εκφράζουν και αναδύουν την έννοια του κοινωνικού κράτους δικαίου όπως αυτή οριοθετείται από τις σχετικές διατάξεις του αναθεωρημένου, το 2001 Συντάγματος είναι δίχως άλλο, οι δύο νόμοι Κατσέλη δηλ. α) ο ν. 3816/2010 που αφορούσε τη ρύθμιση των επιχειρηματικών δανείων και ο όποιος είχε καταληκτική ισχύ στις 15-4-2010 και β) ο ν. 3869/2010 που εξακολουθεί να ισχύει (ποιος ξέρει για πόσο ακόμα χρονικό διάστημα) και αφορά τη ρύθμιση των χρεών των ιδιωτών προς τα πιστωτικά ιδρύματα.

            Είναι νόμοι δίκαιοι, διότι αφουγκράζονται την αγωνία μιας κοινωνίας και συστοιχίζονται προς την απαίτησής της για την ανεύρεση της χαμένης ταυτότητας της και της επαναφοράς σε τροχιά ανάπτυξης.

            Είναι επίσης δίκαιοι, διότι αποτελούν εκδήλωση της διαπλασσόμενης και ταχέως εξελισσόμενης στο χώρο του δικαίου, θεωρίας του νομικού ιδεολογισμού μιας θεωρίας που συνιστά το αντίβαρο της εφαρμοσμένης μέχρι και σήμερα θεωρίας του νομικού θετικισμού, δηλ. του δόγματος dura lex, sed lex που επί δεκαετίες στήριζε και στηρίζει τον εξουσιαστικό αυταρχισμό των πολιτικών ηγεσιών της Ευρώπης με τη δημιουργία σοβαρού δημοκρατικού ελλείμματος.

            Κι ενώ οι νόμοι αυτοί, δείγμα πρωτόγνωρης κοινωνικής ευαισθησίας μιας γυναίκας πολιτικού, της κα. Κατσέλη – φαινόμενο σπάνιο στη μεταπολιτευτική περίοδο πλην βέβαια του αείμνηστου Γεώργιου Γεννηματά – παρήγαγαν θετικές αντιδράσεις στο σύνολο της κοινωνίας, οι επιδιώκοντες την επί μονίμου βάσεως χειραγώγηση αυτής της χώρας διεθνείς πιστωτές, αντέδρασαν και επιβάλλουν στη σημερινή κυβέρνηση την υποχρέωση ανατροπής ή κατάργησης του νόμου 3869/2010, που είναι σε ισχύ.

            Φαινόμενο πολιτικής ασυδοσίας ή τέλειας παρακμής του πολιτικού συστήματος;

            Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει με βεβαιότητα τι υποκρύπτονται στα παρασκήνια.

            Είναι καιρός, όμως, να υπάρξει άμεση και ουσιαστική αντίδραση. Κυρίως από τους φορείς που έχουν το ειδικό βάρος παρέμβασης στα οικονομικά και κοινωνικά δρώμενα όπως π.χ τα επιμελητήρια, οι ενώσεις καταναλωτών, οι επαγγελματικές ενώσεις και κάθε συνειδητοποιημένος πολίτης που δεν ανέχεται τον εμπαιγμό και τη διάχυτη φαιά προπαγάνδα που συστηματικά χρησιμοποιούν οι ασκούντες την εξουσία.

            Οι μαζικές αντιδράσεις και οι άμεσες παρεμβάσεις των φορέων είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για την ομαλή πορεία αυτής της χώρας.  

Κατά καιρούς δημοσιεύονται στον τύπο ή προβάλλονται στα ΜΜΕ οι προθέσεις των τραπεζών για τη ρύθμιση των κόκκινων δανείων με δελεαστικούς όρους.

            Πρόσφατα δημοσιεύτηκε στη «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ» άρθρο με τίτλο «Μέτρα από τις Τράπεζες υπέρ των δανειοληπτών».

            Φαίνεται να πρωτοπορεί η Τράπεζα Πειραιώς με ανακοίνωση για προγράμματα ρύθμισης με ευνοϊκούς όρους, ενώ έχει δημοσιοποιηθεί και η απόφαση της Τράπεζας της Ελλάδας  για τις ρυθμίσεις των αγροτικών δανείων.

            Η προβολή, μέσω του τύπου, τέτοιου είδους ανακοινώσεων, χωρίς σαφές και συγκεκριμένο περιεχόμενο, συνιστά μια από τις πολλές παραπλανητικές και εν πολλοίς αθέμιτες πρακτικές του τραπεζικού συστήματος.

            Είναι παραπλανητικές, διότι εκφράζουν τη μισή αλήθεια η άλλη μισή, πιο επικίνδυνη και πλέον επώδυνη ευρίσκεται στους τυποποιημένους όρους (ψιλά γράμματα) της σύμβασης αναδιάρθρωσης του χρέους. Και όχι μόνον· διότι αφενός έχει σημασία η μορφή και η αιτία της ρύθμισης, εάν δηλ. στηρίζεται στην αφηρημένη ή αιτιώδη αναγνώριση χρέους ή στην ανανέωση του χρέους, οπότε έχουμε και τελείως διαφορετικές συνέπειες που πλήττουν ή ωφελούν ανάλογα τον δανειολήπτη και αφετέρου η αδιαπραγμάτευτη μορφή των Γ.Ο.Σ δεν επιτρέπει στον οφειλέτη να ελπίζει σε κάτι καλύτερο.

            Παράλληλα με τη συχνότητα των δημοσιεύσεων αυτών πυκνώνουν και οι τηλεφωνικές προσκλήσεις για εμφάνιση στα καταστήματα των τραπεζών  για να δεχτούν τις φερόμενες, ως ευνοϊκές ρυθμίσεις, ενώ αντίστοιχα αυξάνονται οι έγγραφες προσκλήσεις στο πλαίσιο της εφαρμογής του νέου Κώδικα Δεοντολογίας των Τραπεζών.

            Όλες αυτές οι ενέργειες, που φαινομενικά δείχνουν να υπηρετούν την ανθρωποκεντρική αντίληψη που δήθεν διακατέχονται οι τραπεζίτες ή η κυβέρνηση με τους λαλίστατους υπουργούς, να κάπτονται για την περίφημη, πλέον, ανθρωπιστική κρίση έχουν, ως εκ της φύσεώς τους, μια παγιδευτική σκοπιμότητα, που αν δεν την αντιληφθεί κανείς περιπατεί  σε νέα περιπέτεια. Ούτε εξοφλεί αλλά ούτε και κινδυνεύει άμεσα. Απλά χρεώνει τον εαυτό του και τους διαδόχους του εις το διηνεκές.

            Θεωρώ, λοιπόν, υποχρέωσή μου, κατ΄ αρχήν ως πολίτης της πόλης αυτής και αφετέρου ως δικηγόρο που νομιμοποιούμαι, λόγω της μακρόχρονης ενασχόλησής μου με τα τραπεζικά θέματα να έχω μια συγκροτημένη άποψη και γνώμη να επισημάνω τα παρακάτω σημεία:

Α) Η εκτός νομοθετικού πλαισίου, δηλ. συγκεκριμένης διάταξης νόμου, που να δεσμεύει την Τράπεζα ρύθμιση των οφειλών δε φέρει καμία εγγύηση για τη σταθερότητα και τη συνέχειά της, αφού σε κάθε περίπτωση η Τράπεζα διατηρεί στον εαυτό της το δικαίωμα της μονομερούς καταγγελίας ή υπαναχώρησης.

Β) Η μείωση των δόσεων που στηρίζεται απλώς στη μεγέθυνση του χρόνου και τον ελάχιστο περιορισμό του επιτοκίου (συμβατικού και όχι υπερημερίας) , χωρίς αφαίρεση των πανωτοκίων και των παράνομων χρεώσεων, είναι η μεγάλη παγίδα που στήνεται σε βάρος των δανειοληπτών, αφού στην τελική του εξέλιξη το δάνειο μετατρέπεται σε βρόγχο κατά του οφειλέτη δεδομένης της αδυναμίας για την εξυπηρέτηση του. Έτσι η πρώτη 3ετία είναι ευνοϊκή μετέπειτα όμως αρχίζει ο Γολγοθάς του οφειλέτη, ο οποίος με καλή πίστη και χωρίς ιδιαίτερη επιμέλεια προστρέχει για υπογραφή της νέας σύμβασης.

Γ) Η αφηρημένη αναγνώριση χρέους, που είναι η νομική βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η νέα σύμβαση έχει πολλαπλάσια οφέλη για την τράπεζα και ελάχιστα για τον δανειολήπτη.

Δ) Η έννοια του συνεργάσιμου δανειολήπτη, που η κάθε τράπεζα την προβάλλει ως έμμεση απειλή, δεν έχει τον νομικά δεσμευτικό χαρακτήρα, που προβάλλουν οι τραπεζίτες αλλά απλώς καλύπτει, σε περίπτωση που δεν εμφανισθεί ο λήπτης της επιστολής στην Τράπεζα την αυθαιρεσία ή τις μονομερείς σε βάρος των οφειλετών ενέργειες του πιστωτικού ιδρύματος. Δεν υποχρεώνει, η εμφάνιση στη Τράπεζα τον δανειολήπτη να έλθει σε συμφωνία μαζί της αλλά απλώς έχει το τεκμήριο της ειλικρινούς πρόθεσης για να τακτοποιήσει τα χρέη του.

            Σ’ αυτές τις βασικές γραμμές θεμελιώνεται κατά τη γνώμη μου και η άμυνα του κάθε οφειλέτη στις θεμιτές τραπεζικές πρακτικές.

            Εγκυμονεί βέβαια ο κίνδυνος της πώλησης των δανείων στα ξένα FUNDS. Κι εδώ όμως, στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής έννομης τάξης και με βάση τους κανόνες των διεθνών συμβάσεων, υπάρχει ασπίδα προστασίας.

            Είναι απλά θέμα γνώσης και αυξημένης επιμέλειας για να προστατευθεί κανείς απέναντι στο τραπεζικό αυταρχισμό. 

ΚΟΚΚΙΝΑ ΔΑΝΕΙΑ

Στα τέλη 2014 ψηφίσθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση ο ν. 4307/2014 που αφορά τη ρύθμιση των οφειλών προς τις τράπεζες των ΜΜΕ.

            Ο νόμος αυτός τελεί υπό την έγκριση των εκπροσώπων των πιστωτών της χώρας.

            Γι΄αυτό και είναι ένας περίεργος νόμος και τούτο, όχι διότι δεν έχει την πληρότητα και τη σαφήνεια ενός αρτίου νομοτεχνικά κειμένου, αλλά επειδή οι αντιφάσεις, τα κενά και οι ακατάληπτες, σε πολλά σημεία, εκφράσεις του, προκαλούν απορίες σχετικά με την ιδιότητα του συντάκτη αυτού του νόμου.

            Παρά ταύτα είναι ένας νόμος που επιτρέπει, μ΄ όλες τις αντιφάσεις και τα ερμηνευτικά κενά, σε κάθε έμφρονα, συνεπή και αποφασισμένο για την αναδιάταξη του επιχειρηματία να επανασχεδιάσει το μέλλον του και να επαναπροσδιορίσει στρατηγικά τους στόχους του προς ωφέλεια βέβαια όχι μόνον του ίδιου και του τραπεζικού συστήματος αλλά και της εθνικής οικονομίας .

            Ο νόμος αυτός παρότι ισχύει δεν εφαρμόζεται, επειδή δεν έχει εκδοθεί μέχρι σήμερα η προβλεπόμενη από το αρθρ. 79 κοινή υπουργική απόφαση. Βέβαια, κατά καιρούς, οι τράπεζες δέχονται αιτήματα με τους αντίστοιχους φακέλους αλλά πάντοτε επιλεκτικά και όχι δεσμευτικά, όπως άλλωστε συμβαίνει και στον τομέα των οικονομικών ενισχύσεων που προέρχονται από κοινοτικά προγράμματα και προωθούνται μέσω τραπεζών ( Jeρemιe, ΕΤΕΑΝ κπλ) η χορήγηση γίνεται με σκανδαλώδη έννοια προς ημετέρους και συνήθως καιροσκόπους και όχι σε παραγωγικούς και συνετούς επιχειρηματίες, όπως λογικά και νομικά θα έπρεπε.

            Έτσι έχουμε ως συνέπεια παρά τη διάθεση σοβαρών κονδυλίων να μη υπάρχει καμία θετική εξέλιξη στην εθνική οικονομία και καμία άλλη ενέργεια στον παραγωγικό ιστό της χώρας.

            Οι αεριτζήδες και τα «κοράκια» των επιχειρήσεων επιβιώνουν και η χώρα στενάζει. Ίσως διότι μέχρι σήμερα η μόνη έγνοια των πολιτικών και των οικονομικά ισχυρών ήταν το πώς θα πάρουν ή και πόσα θα πάρουν και όχι πόσο και τι θα προσφέρουν.

            Η επαναφορά του νόμου αυτού σε πλήρη ισχύ που δεν είναι θέμα έρευνας αλλά απλής διάθεσης για συνυπογραφή τριών Υπουργών, θα σημαίνει κατά κάποιο τρόπο και το καμπανάκι της επανεκκίνησης μιας ασθενούς οικονομίας και θα της δώσει κάποιο ερέθισμα ζωής.

            Η καλύτερη όμως εκδοχή για ένα νόμο με καθοριστική σημασία για την Εθνική Οικονομία και μάλιστα σε χρονική περίοδο που χρήζει ουσιαστικής αναθέρμανσης είναι η τροποποίηση και συμπλήρωση του παραπάνω νόμου, με διατάξεις που επηρεάζουν θετικά την αναδημιουργία και αναγέννηση επιχειρήσεων με βιώσιμη προοπτική, όπως π.χ. η πρόβλεψη της αυτοδίκαιης πιστοληπτικής ικανότητας και άμεση διαγραφή από τα μητρώα του ΤΕΙΡΕΣΙΑ σε περίπτωση που ο επιχειρηματίας ή επαγγελματίας κριθεί και αξιολογηθεί ως επιλέξιμος οφειλέτης.

            Με δύο τρεις απλές κινήσεις, εφόσον πράγματι υπάρχει η αναγκαία πολιτική βούληση η οικονομία, που κατά το 20% αυτής στηρίζεται στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις αποκτά νέα ταυτότητα.